We hebben het hier over een negenkoppig Duits gezelschap, dat een drietal jaar geleden in Berlijn opgericht werd door bassist en componist Gregor Nicolai, drummer André vander Heide en saxofonist Roman Polatzky. Tegenwoordig opereert het gezelschap vanuit Leipzig en deze plaat is het debuut van een band, die intussen vier blazers, toetsen en gitaar toegevoegd kreeg en zich specialiseert in opzwepende instrumentale muziek met wortels in zowat elke windstreek van onze globe. Er zit flink wat Afro Beat in de twaalf composities, maar net zo goed is er funk, jazz en Braziliaans te proeven.

De band is overigens, geheel naar goede Berlijnse gewoonte, ook bezig met het Grotere Goed: ze beschouwen muziek als een soort bindmiddel dat de gang van zaken op onze planeet kan helpen verbeteren. De plaattitel is overigens ook niet geheel toevallig gekozen: er wordt flink gekookt bij Oluma, niet alleen in de studio, waar de meest diverse muzikale ingrediënten in de pot gegooid worden en tot een geheel bereid worden, waar alle oren van kunnen genieten. Ook in de echte keuken doen de gasten hun best, als propagandisten van de korte keten en de lokale teelten. Mensen met een hart en een geweten dus. Zoiets kun je alleen maar toejuichen, zeker als je, na enkele luisterbeurten, tot de fijne vaststelling mag komen dat de muzikale gerechten die geserveerd worden, blijk geven van bijzonder veel keukenvernuft. Dit is muziek, die duidelijk gespeeld wordt door mensen die stuk voor stuk hun instrument tot in de puntjes beheersen, maar die daarenboven beseffen dat ze onderdeel zijn van een groter geheel.

In een nummer als “Achtronaut”, bijvoorbeeld, waan je je net zo goed in Nigeria als in Zuid-Amerika: ogenschijnlijk niet zo verwante elementen worden heel secuur samen in de pot gegooid en het resultaat is nergens minder dan boeiend. Er wordt gesoleerd, jazeker, maar niet om de solo zelf, wel om wat de solo tot het groepsgeluid kan bijdragen. Ik zag de band nog niet live aan het werk, maar ik stel me voor dat zoiets een heuse belevenis kan zijn: stilstaan is uit den boze, oordopjes zijn wellicht aanbevolen, zodat je de subtiele ondertonen kan opvangen, die door de veelheid aan blazers geproduceerd worden. Ik besef maar al te goed dat je dit niet meteen op onze nationale radio zal horen, maar ik kan dat alleen maar jammer vinden, want, in tijden waarin de elektronisch gegenereerde beats met duizenden tegelijk naar je oren geslingerd worden, is muziek als deze erg welkom: deze gasten zijn heel eigentijds en ze beseffen ook dat we niet langer in de jaren vijftig leven. Neem een nummer als “Hasty Train”: als je niet valt voor die heerlijke, droge gitaarklanken, vermengd met prachtige (dat ritmegevoel, die timing….) blazers , vette toetsen en super-efficiënte percussie…dat is de reden waarvoor je in dit vak gestapt bent, durf ik te denken. Dit is werkelijk een geniet-plaatje van een club, die ik alleen maar alle succes kan toewensen. En een tournee naar de lage landen, natuurlijk.

(Dani Heyvaert)